این سفر، سفر عادی نیست. بنده نمی‌خواهم این سفر را الکی بزرگ کنم. معنا ندارد خدا برای سفری اینقدر ارزش قائل بشود که بفرماید هر قدمی یک دانه حج می‌نویسم، قدم بعدی یک دانه عمره. یک نقشه استراتژیک بسیار با عظمت و پیچیده است. از اسرار عالم هستی است. شما باید حج رفته باشی بعد اینجا به شما بگویند هر یک قدم پیاده روی به سوی حرم اباعبدالله الحسین(ع) یک قدم حج یک قدم عمره. این یعنی چی؟ اهل‌بیت(ع) نمی دانستند با همین یک کلمه دارند به هم می‌ریزند عالم را. می‌دانستند یا نمی‌دانستند. شما به من بگو می‌دانستند یا نه؟ پس خودشان به هم زدند. آنوقت امام حسن عسکری(ع) که می‌فرماید علامت شیعه این است که اربعین بیاید کربلا زیارت اباعبدالله الحسین(ع) می‌دانسته ما همه جمع می‌شویم یا نه؟ می‌دانسته. پس یک نقشه است. نمی‌شود برای یک امری ثواب با عظمت گذاشته شده باشد ولی اثر کم. من یقین دارم ماها نمی‌دانیم داریم چه کار می‌کنیم؟ داریم یک کاری می‌کنیم تو این سفر.

امام حسین(ع) ممنونت هستیم. ما را انداختی تو راهی یکصد و بیست و چهار هزار پیغمبر انتظارشان دارد به سر می‌آید. ناله‌های مادرت فاطمه زهرا(س) دارد ثمر می‌دهد. گریه‌های بچه‌هایت که کتک خوردند تو این راه دارد ثمر می‌دهد. آقا ان‌شاءالله دیگر تمام شد. همه‌اش برای این بود ما را راه بیندازی آقا؟ راه افتادیم. قربان قدم‌های امام زین العابدین(ع) بروم که توی این راه هر چه تاول می‌زد کسی کمکش نمی‌کرد.

همین الان دوباره به ذهنم خطور کرد، مرور شد. شبیه همین چادرهایی که اینجا هست تو بعضی از مواقف مکه اطراف فرودگاه‌ها می گذارند حاجی‌ها می‌آیند. من سالها رفتم بارها رفتم حج، این نشاط، این روح و ریحان، این معنویت و مهربانی که توی زائرهای حرم اباعبدالله الحسین(ع) هست جای دیگر گیر نمی‌آید. نگذارید من بگویم بقیه‌اش را... من اینقدر به چشم‌های آدم‌ها هنگام طواف نگاه کردم، اصلا فروغ آدم‌هایی که بین الحرمین دارند می‌روند و می‌آیند آنجا نیست. هفتاد حج قبول شده. یک خبری هست. یک خبری هست...